Saakhi of Guru Nanak Paatshaah in Kurushetraa and Shabad on Maas

ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕਾ ਖ਼ਾਲਸਾ || ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਫ਼ਤਹਿ ||

Guru Pyaari'o

Benti - could learned Gursikhs kindly shed light on the history/account of Guru Nanak Paatshaah jee in Kurukshetra during the solar eclipse (Sooraj Grih) and explain the relevant arths (meanings) of the Shabad in Malaar Raag revealed by Satguru jee which begins with:
ਸਲੋਕ ਮ:੧ ॥
ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਸਹੁ ਨਿੰਮਿਆ ਮਾਸੈ ਅੰਦਰਿ ਵਾਸੁ ॥
ਜੀਉ ਪਾਇ ਮਾਸੁ ਮੁਹਿ ਮਿਲਿਆ ਹਡੁ ਚੰਮੁ ਤਨੁ ਮਾਸੁ ॥

The reason I ask this is that a few people have quizzed daas about the itihaas of Kurukshetra and the above Shabads revealed there by Satguru jee.

I met a person who interrupted Daas in a Gurmat class where Daas was doing vichaar on taking Amrit & maryada. The chanchal person knew lots of Bani off by heart and was quoting shabads to prove his point that Sikhs can eat meat and he even went as far to say Guru Nanak Paatshaah jee ate meat quoting the above shabad and stating the Saakhi of Kurukshetra.

Could you kindly clarify the Saakhi. Is the Saakhi on SikhiWiki accurate?
[www.sikhiwiki.org])


Daas' reasons for asking this is because when doing Parchaar some chanchal or ignorant people ask the same questions and the Sangat gets confused if an accurate reply is not given. If anyone, this knowledge is needed to give to the vulnerable Sangat who get misled rather than argue with pro-meat people (who will only change their ways with Guru jee's kirpaa rather than arguing).


Some questions posed by a person which Daas needs some help with:

1. "Guru Nanak Dev jee said it's okay to eat meat in the Shabad."

After Daas stated that there is no instruction or permission to eat Maas in any line and if so which line, then the following was:

2. "Guru Jee says that whether you eat meat or not, it doesn't matter. Guru jee says its a non-issue by explaining everything is Maas."
Daas stated that eating or not eating meat IS IMPORANT because it is either a "Rehat" or "Kurehat" as "Kutthaa" is mentioned as one the Bajjar Kurehats! Daas explained that Guru Jee was explained to Nanoo Pandit that giving up maas (meat) alone does not make one Dharmee. Guru jee condemned his hypocrisy and how they willing to kill Guru jee over the dead deer being cooked. Guru jee told them that if one has no Dharam, Gyaan or Bhagti then discussing meat what leads to pun and paap seems pointless and mere talk.

3. "Guru Jee in this Shabad is saying that a person should not do "Nafrat" with Maas because we are Maas, one's tongue is Maas, we are born in Maas etc. Therefore whether someone eats or doesn't Maas is up to the individual - we should have no opinion on Maas or say anything to anyone who eats meat. Teek hai that eating meat is not good but we should ask or tell someone anything to do with Maas."

Daas stated that are many Gurbani pangtees that state eating Maas is wrong.

4. "If there are Shabads that are against meat elsewhere in Gurbani, then don't they contradict this Shabad? Because Guru Jee saying that eating Maas is like eating Saag."


5. "Akal Takht's Maryada allows meat eating so how can they be wrong? People taking Amrit are told by Panj that meat is okay. The Akal Takhat Maryada is a continuous Maryada from the Gurus."

This stated that Akal Takht's Maryada is not continuous and that the current Maryada was made in the early-mid 20th century.

6. "If Bhagat Kabeer jee says eating meat = "Sabhai Rasaatal Jaae" then what about the people who do Panj Pyaare sevaa and say meat is okay and what about the majority of people in Delhi who take Amrit and eat meat because they were told it is okay."

7. "If Gurbani is so explicit that Maas is wrong then why is there so much confusion. Who is to say who is right and who is wrong?"


If you can kindly help with some appropriate replies that would be great.

Apologies for taking your time.


Daas,
Manvir Singh

Welcome Bhai Manvir Singh jee to the forum!

This are very good questions raised by that individual, which need tackling. There seems to be a new breed of people and debate in support of their pursuit to eat meat of any kind. This is the first time I've ever heard of this sakhi, so there's not much i can think of at the moment. I'm sure Bhai Kulbir Singh or Jasjit Singh could answer the questions.

i decided to post the whole shabad so there is a better understanding,

ਸਲੋਕ ਮਃ 1 ॥
ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਸਹੁ ਨਿੰਮਿਆ ਮਾਸੈ ਅੰਦਰਿ ਵਾਸੁ ॥
ਜੀਉ ਪਾਇ ਮਾਸੁ ਮੁਹਿ ਮਿਲਿਆ ਹਡੁ ਚੰਮੁ ਤਨੁ ਮਾਸੁ ॥
ਮਾਸਹੁ ਬਾਹਰਿ ਕਢਿਆ ਮੰਮਾ ਮਾਸੁ ਗਿਰਾਸੁ ॥
ਮੁਹੁ ਮਾਸੈ ਕਾ ਜੀਭ ਮਾਸੈ ਕੀ ਮਾਸੈ ਅੰਦਰਿ ਸਾਸੁ ॥
ਵਡਾ ਹੋਆ ਵੀਆਹਿਆ ਘਰਿ ਲੈ ਆਇਆ ਮਾਸੁ ॥
ਮਾਸਹੁ ਹੀ ਮਾਸੁ ਊਪਜੈ ਮਾਸਹੁ ਸਭੋ ਸਾਕੁ ॥
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਹੁਕਮੁ ਬੁਝੀਐ ਤਾਂ ਕੋ ਆਵੈ ਰਾਸਿ ॥
ਆਪਿ ਛੁਟੇ ਨਹ ਛੂਟੀਐ ਨਾਨਕ ਬਚਨਿ ਬਿਣਾਸੁ ॥1॥

Below is the arth from Professor Sahib Singh Jee in Guru Granth Darpan

ਪਦਅਰਥ:- ਨਿਮਿਆ=ਨਿਰਮਿਆ, ਬਣਿਆ, ਮੁਢ ਬੱਝਾ। ਜੀਉ ਪਾਇ=ਜਿੰਦ ਹਾਸਲ ਕਰ ਕੇ, ਭਾਵ, ਜਦੋਂ ਜਾਨ ਪਈ। ਗਿਰਾਸੁ=ਗਿਰਾਹੀ, ੁਰਾਕ। ਸਾਸੁ=ਸਾਹ। ਕੋ=ਕੋਈ (ਭਾਵ,) ਜੀਵ। ਆਵੈ ਰਾਸਿ=ਰਾਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ, ਸਫਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਆਪਿ ਛੁਟੇ=ਆਪਣੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਬਚਿਆਂ। ਬਚਨਿ=ਬਚਨ ਨਾਲ, (ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀ) ਚਰਚਾ ਨਾਲ। ਬਿਣਾਸੁ=ਹਾਨੀ।

ਅਰਥ:- ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਸ (ਭਾਵ, ਪਿਤਾ ਦੇ ਵੀਰਜ) ਤੋਂ ਹੀ (ਜੀਵ ਦੀ ਹਸਤੀ ਦਾ) ਮੁੱਢ ਬੱਝਦਾ ਹੈ (ਫਿਰ) ਮਾਸ (ਭਾਵ, ਮਾਂ ਦੇ ਪੇਟ) ਵਿਚ ਹੀ ਇਸ ਦਾ ਵਸੇਬਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ; ਜਦੋਂ (ਪੁਤਲੇ ਵਿਚ) ਜਾਨ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਵੀ (ਜੀਭ ਰੂਪ) ਮਾਸ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ (ਇਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਸਾਰੀ ਹੀ ਘਾੜਤ) ਹੱਡ ਚੰਮ ਸਰੀਰ ਸਭ ਕੁਝ ਮਾਸ (ਹੀ ਬਣਦਾ ਹੈ)। ਜਦੋਂ (ਮਾਂ ਦੇ ਪੇਟ ਰੂਪ) ਮਾਸ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਭੇਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਭੀ ਮੰਮਾ (ਰੂਪ) ਮਾਸ ੁਰਾਕ ਮਿਲਦੀ ਹੈ; ਇਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਭੀ ਮਾਸ ਦਾ ਹੈ ਜੀਭ ਭੀ ਮਾਸ ਦੀ ਹੈ, ਮਾਸ ਵਿਚ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਜੁਆਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਵਿਆਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਭੀ (ਇਸਤ੍ਰੀ ਰੂਪ) ਮਾਸ ਹੀ ਘਰ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ; (ਫਿਰ) ਮਾਸ ਤੋਂ ਹੀ (ਬੱਚਾ ਰੂਪ) ਮਾਸ ਜੰਮਦਾ ਹੈ; (ਸੋ, ਜਗਤ ਦਾ ਸਾਰਾ) ਸਾਕ ਸੰਬੰਧ ਮਾਸ ਤੋਂ ਹੀ ਹੈ। (ਮਾਸ ਖਾਣ ਜਾਂ ਨਾਹ ਖਾਣ ਦਾ ਨਿਰਨਾ ਸਮਝਣ ਦੇ ਥਾਂ) ਜੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮਿਲ ਪਏ ਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਸਮਝੀਏ ਤਾਂ ਜੀਵ (ਦਾ ਜਗਤ ਵਿਚ ਆਉਣਾ) ਨੇਪਰੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ (ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਜੀਵ ਨੂੰ ਮਾਸ ਨਾਲ ਜੰਮਣ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਮਰਨ ਤਕ ਇਤਨਾ ਡੂੰਘਾ ਵਾਸਤਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿ) ਆਪਣੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਇਸ ਤੋਂ ਬਚਿਆਂ ਲਾਸੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ; ਤੇ, ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀ) ਚਰਚਾ ਨਾਲ (ਨਿਰੀ) ਹਾਨੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ॥੧॥

VahegurooJiKaKhalsaVahegurooJiKiFateh jeeo,

Once I also had someone question me about this sakhi using some quotes from sikhs.org, which seems to be using one of the original sources of this sakhi:

Quote

When the Guru visited Kurukshetra in Haryana, a big fair was being held at the holy tank to celebrate the solar eclipse. There were a large number of pilgrims all over the country. On his arrival at the fair, Guru Nanak had Mardana cook them a meat dish of a deer presented to them by one of his followers. Upon finding that meat was being cooked on the holy premises, a large angry crowd gathered in anger to attack the Guru for what they thought amounted to sacrilege (Bhai Mani Singh, Gyan Ratnavali, pg. 123). Upon hearing the angry crowd Guru Nanak responded;

"Only fools argue whether to eat meat or not. They don't understand truth nor do they meditate on it. Who can define what is meat and what is plant? Who knows where the sin lies, being a vegetarian or a non- vegetarian?" (Malhar)

and a scholars analysis:

Quote

History tells us that to impart this message, Nanak cooked meat at an important Hindu festival in Kurukshetra. Having cooked it he certainly did not waste it, but probably served it to his followers and ate himself. History is quite clear that Guru Hargobind and Guru Gobind Singh were accomplished and avid hunters. The game was cooked and put to good use, to throw it away would have been an awful waste.

Note from these two quotes alone we can see that the claim that Guru Maharaj ATE the meat is pure speculation.
Its obvious given the context that Maharaj didn't cook it to eat it or that mahraj's going there was to tell everyone to start eating meat. I think it was more making them realise the futility of the idea of flesh being 'impure' and polluting their gathering. Obviously they were right in being vegetarian, but they were doing the right thing for the wrong reason and I think this is what maharaj wanted to show them. At the end of the day from even the sakhi there is no evidence at all maharaj ate the meat, only that he had it cooked, and really if that is what maharj did with the purpose of teaching a lesson, its not exactly something we can emulate to start eating maas.
I would say question three shoots itself in the foot, from a Gurmat point of view we do not avoid meat because of nafrat with the physical product of maas, but because its cruel to kill an animal for our benefit. Which again I would say shows that the shabad is not saying they are wrong in avoiding meat but that they are doing so for the wrong reasons.

There was a great article on sikhism101.com covering all of these but I don't know what is wrong with the site.
Bijla Singh Ji's post on here is great:

[www.sikhsangat.com]

Bhull Chukk maaf

it would be great if Bhai Jasjit/Kulbir Singh could make a detailed explanation on this story. Have been wondering the same too.
missionary/fake na-hangs have been propagating this lie about Sri Guru jis for ages now.

Chota veer

I've seen this argument before, i remember now it is in the Book by Bhai Joginder Singh 'Talwara'
It is commonly used by Meat Eaters calling them selfs Sikhs. I will try to post the argument later day. Note that history has being distorted to people own likings.

Guru Pyaari'o, the full set of Saloks and Pauri that was revealed at Kurukshetra by Guru Nanak Paatshaah is as follows:

(Note: lines in bold are often emphasised by pro-meat parchaariks)


ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਸਹੁ ਨਿੰਮਿਆ ਮਾਸੈ ਅੰਦਰਿ ਵਾਸੁ ॥ ਜੀਉ ਪਾਇ ਮਾਸੁ ਮੁਹਿ ਮਿਲਿਆ ਹਡੁ ਚੰਮੁ ਤਨੁ ਮਾਸੁ ॥
ਮਾਸਹੁ ਬਾਹਰਿ ਕਢਿਆ ਮੰਮਾ ਮਾਸੁ ਗਿਰਾਸੁ ॥ ਮੁਹੁ ਮਾਸੈ ਕਾ ਜੀਭ ਮਾਸੈ ਕੀ ਮਾਸੈ ਅੰਦਰਿ ਸਾਸੁ ॥
ਵਡਾ ਹੋਆ ਵੀਆਹਿਆ ਘਰਿ ਲੈ ਆਇਆ ਮਾਸੁ ॥ ਮਾਸਹੁ ਹੀ ਮਾਸੁ ਊਪਜੈ ਮਾਸਹੁ ਸਭੋ ਸਾਕੁ ॥
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਹੁਕਮੁ ਬੁਝੀਐ ਤਾਂ ਕੋ ਆਵੈ ਰਾਸਿ ॥ ਆਪਿ ਛੁਟੇ ਨਹ ਛੂਟੀਐ ਨਾਨਕ ਬਚਨਿ ਬਿਣਾਸੁ ॥੧॥

ਮਃ ੧ ॥
ਮਾਸੁ ਮਾਸੁ ਕਰਿ ਮੂਰਖੁ ਝਗੜੇ ਗਿਆਨੁ ਧਿਆਨੁ ਨਹੀ ਜਾਣੈ ॥ ਕਉਣੁ ਮਾਸੁ ਕਉਣੁ ਸਾਗੁ ਕਹਾਵੈ ਕਿਸੁ ਮਹਿ ਪਾਪ ਸਮਾਣੇ ॥
ਗੈਂਡਾ ਮਾਰਿ ਹੋਮ ਜਗ ਕੀਏ ਦੇਵਤਿਆ ਕੀ ਬਾਣੇ ॥ ਮਾਸੁ ਛੋਡਿ ਬੈਸਿ ਨਕੁ ਪਕੜਹਿ ਰਾਤੀ ਮਾਣਸ ਖਾਣੇ ॥
ਫੜੁ ਕਰਿ ਲੋਕਾਂ ਨੋ ਦਿਖਲਾਵਹਿ ਗਿਆਨੁ ਧਿਆਨੁ ਨਹੀ ਸੂਝੈ ॥ ਨਾਨਕ ਅੰਧੇ ਸਿਉ ਕਿਆ ਕਹੀਐ ਕਹੈ ਨ ਕਹਿਆ ਬੂਝੈ ॥
ਅੰਧਾ ਸੋਇ ਜਿ ਅੰਧੁ ਕਮਾਵੈ ਤਿਸੁ ਰਿਦੈ ਸਿ ਲੋਚਨ ਨਾਹੀ ॥ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਕੀ ਰਕਤੁ ਨਿਪੰਨੇ ਮਛੀ ਮਾਸੁ ਨ ਖਾਂਹੀ ॥
ਇਸਤ੍ਰੀ ਪੁਰਖੈ ਜਾਂ ਨਿਸਿ ਮੇਲਾ ਓਥੈ ਮੰਧੁ ਕਮਾਹੀ ॥ ਮਾਸਹੁ ਨਿੰਮੇ ਮਾਸਹੁ ਜੰਮੇ ਹਮ ਮਾਸੈ ਕੇ ਭਾਂਡੇ ॥
ਗਿਆਨੁ ਧਿਆਨੁ ਕਛੁ ਸੂਝੈ ਨਾਹੀ ਚਤੁਰੁ ਕਹਾਵੈ ਪਾਂਡੇ ॥ ਬਾਹਰ ਕਾ ਮਾਸੁ ਮੰਦਾ ਸੁਆਮੀ ਘਰ ਕਾ ਮਾਸੁ ਚੰਗੇਰਾ ॥
ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਮਾਸਹੁ ਹੋਏ ਜੀਇ ਲਇਆ ਵਾਸੇਰਾ ॥ ਅਭਖੁ ਭਖਹਿ ਭਖੁ ਤਜਿ ਛੋਡਹਿ ਅੰਧੁ ਗੁਰੂ ਜਿਨ ਕੇਰਾ ॥
ਮਾਸਹੁ ਨਿੰਮੇ ਮਾਸਹੁ ਜੰਮੇ ਹਮ ਮਾਸੈ ਕੇ ਭਾਂਡੇ ॥ ਗਿਆਨੁ ਧਿਆਨੁ ਕਛੁ ਸੂਝੈ ਨਾਹੀ ਚਤੁਰੁ ਕਹਾਵੈ ਪਾਂਡੇ ॥
ਮਾਸੁ ਪੁਰਾਣੀ ਮਾਸੁ ਕਤੇਬੀ ਚਹੁ ਜੁਗਿ ਮਾਸੁ ਕਮਾਣਾ ॥ ਜਜਿ ਕਾਜਿ ਵੀਆਹਿ ਸੁਹਾਵੈ ਓਥੈ ਮਾਸੁ ਸਮਾਣਾ ॥
ਇਸਤ੍ਰੀ ਪੁਰਖ ਨਿਪਜਹਿ ਮਾਸਹੁ ਪਾਤਿਸਾਹ ਸੁਲਤਾਨਾਂ ॥ ਜੇ ਓਇ ਦਿਸਹਿ ਨਰਕਿ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹ੍ਹ ਕਾ ਦਾਨੁ ਨ ਲੈਣਾ ॥
ਦੇਂਦਾ ਨਰਕਿ ਸੁਰਗਿ ਲੈਦੇ ਦੇਖਹੁ ਏਹੁ ਧਿਙਾਣਾ ॥ ਆਪਿ ਨ ਬੂਝੈ ਲੋਕ ਬੁਝਾਏ ਪਾਂਡੇ ਖਰਾ ਸਿਆਣਾ ॥
ਪਾਂਡੇ ਤੂ ਜਾਣੈ ਹੀ ਨਾਹੀ ਕਿਥਹੁ ਮਾਸੁ ਉਪੰਨਾ ॥ ਤੋਇਅਹੁ ਅੰਨੁ ਕਮਾਦੁ ਕਪਾਹਾਂ ਤੋਇਅਹੁ ਤ੍ਰਿਭਵਣੁ ਗੰਨਾ ॥
ਤੋਆ ਆਖੈ ਹਉ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਹਛਾ ਤੋਐ ਬਹੁਤੁ ਬਿਕਾਰਾ ॥ ਏਤੇ ਰਸ ਛੋਡਿ ਹੋਵੈ ਸੰਨਿਆਸੀ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਵਿਚਾਰਾ ॥੨॥

ਪਉੜੀ ॥
ਹਉ ਕਿਆ ਆਖਾ ਇਕ ਜੀਭ ਤੇਰਾ ਅੰਤੁ ਨ ਕਿਨ ਹੀ ਪਾਇਆ ॥ ਸਚਾ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ਸੇ ਤੁਝ ਹੀ ਮਾਹਿ ਸਮਾਇਆ ॥
ਇਕਿ ਭਗਵਾ ਵੇਸੁ ਕਰਿ ਭਰਮਦੇ ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਆ ॥ ਦੇਸ ਦਿਸੰਤਰ ਭਵਿ ਥਕੇ ਤੁਧੁ ਅੰਦਰਿ ਆਪੁ ਲੁਕਾਇਆ ॥
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਰਤੰਨੁ ਹੈ ਕਰਿ ਚਾਨਣੁ ਆਪਿ ਦਿਖਾਇਆ ॥ ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਪਛਾਣਿਆ ਗੁਰਮਤੀ ਸਚਿ ਸਮਾਇਆ ॥
ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਬਜਾਰੀਆ ਬਾਜਾਰੁ ਜਿਨੀ ਰਚਾਇਆ ॥ ਇਕੁ ਥਿਰੁ ਸਚਾ ਸਾਲਾਹਣਾ ਜਿਨ ਮਨਿ ਸਚਾ ਭਾਇਆ ॥੨੫॥

Thanks Bhai Manvir Singh jee for bringing this topic to attention. Bhai Sahib Randhir Singh jee has done detailed Vichaar of these two Saloks of Malaar kee Vaar in his book Jhatka Maas Prathai - Tatt Gurmat Nirnai. It would be a great idea if you went through that book.

Let's do Vichaar of the first Salok listed below:

ਸਲੋਕ ਮ: 1 ॥
ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਸਹੁ ਨਿੰਮਿਆ ਮਾਸੈ ਅੰਦਰਿ ਵਾਸੁ ॥
ਜੀਉ ਪਾਇ ਮਾਸੁ ਮੁਹਿ ਮਿਲਿਆ ਹਡੁ ਚੰਮੁ ਤਨੁ ਮਾਸੁ ॥
ਮਾਸਹੁ ਬਾਹਰਿ ਕਢਿਆ ਮੰਮਾ ਮਾਸੁ ਗਿਰਾਸੁ ॥
ਮੁਹੁ ਮਾਸੈ ਕਾ ਜੀਭ ਮਾਸੈ ਕੀ ਮਾਸੈ ਅੰਦਰਿ ਸਾਸੁ ॥
ਵਡਾ ਹੋਆ ਵੀਆਹਿਆ ਘਰਿ ਲੈ ਆਇਆ ਮਾਸੁ ॥
ਮਾਸਹੁ ਹੀ ਮਾਸੁ ਊਪਜੈ ਮਾਸਹੁ ਸਭੋ ਸਾਕੁ ॥
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਹੁਕਮੁ ਬੁਝੀਐ ਤਾਂ ਕੋ ਆਵੈ ਰਾਸਿ ॥
ਆਪਿ ਛੁਟੇ ਨਹ ਛੂਟੀਐ ਨਾਨਕ ਬਚਨਿ ਬਿਣਾਸੁ ॥1॥

In the above Salok, the crux of the Vichaar is that we are all stuck in Jooni (Maas) and the only way to get emancipation is through the Bachan of Guru (as written in the last Pankiti). It talks about the extent at which we are stuck in Maas i.e. the jooni. The first 6 Pankitis of the above Salok tell us how badly we are stuck in Maas i.e. the Chauraasi or this Bhavsaagar - we are born in Maas, get fed through Maas, our body is made of Maas, our tongue, face and the whole body is made of Maas, and our relations are made of Maas as well etc. Basically we are totally stuck in Maas.

The last 2 Pankitis show us the way to get free from Maas - after meeting Satguru one recognizes the Hukam; only then one gets successful in getting emancipated. One cannot get emancipated by oneself but through Guru's Bachan this Haume roopi Maas gets destroyed and one realizes one's true self (which is not made of Maas).

It's ridiculous to use this Salok in favour or against Maas because this Salok is not at all about eating or not eating Maas. Maas here represents the Joonis we are stuck in and the last two Pankitis of this Salok teach us how to get freed of Maas i.e. this system of Joonis we are stuck in.

Daas,
Kulbir Singh

Here is the section from Bhai Joginder Singh Jee TalwaRa's book "Why Kill a Chicken?"



I hope this helps

Daas will make a humble effort to answer the questions Bhai Manvir Singh jee listed in the first post:

Quote

1. "Guru Nanak Dev jee said it's okay to eat meat in the Shabad."

These Saloks don't say anywhere that its okay to eat Maas. The Vaishnavs were very much against Maas and the Shaivs and some other sects of Hindus were in favour of eating Maas and they used to cook Maas on certain days as part of their religious rituals. The Vaishnavs got so extreme in opposing Maas that they started thinking that just by giving up Maas, they could attain salvation. This Shabad is written to bust this belief of Vaishnavs that giving up Maas alone would get them salvation.

Quote

2. "Guru Jee says that whether you eat meat or not, it doesn't matter. Guru jee says its a non-issue by explaining everything is Maas."

Guru Sahib does not say that it does not matter whether you eat meat or not nor Guru Sahib is saying that meating eating is a non-issue. The thing Guru Sahib is stating is that without true wisdom, one cannot understand which Karma is sinful and which is not. This is what it means by this Pankiti:

ਕਉਣੁ ਮਾਸੁ ਕਉਣੁ ਸਾਗੁ ਕਹਾਵੈ ਕਿਸੁ ਮਹਿ ਪਾਪ ਸਮਾਣੇ ॥

Without Gurmat wisdom, one cannot know whether there is sin in Maas or Saag. Eating saag can be sinful too if the money used to buy this saag is not of honest earnings. Guru Sahib repeats again and again in this Salok, "O Pandit you don't have any Gyaan-Dhyaan (wisdom and meditation) but you consider yourself to be very clever." The Vaishnav Pandit to whom this is addressed, was an extremist who considered giving up Maas to be a Karma that alone can give salvation.

Quote

3. "Guru Jee in this Shabad is saying that a person should not do "Nafrat" with Maas because we are Maas, one's tongue is Maas, we are born in Maas etc. Therefore whether someone eats or doesn't Maas is up to the individual - we should have no opinion on Maas or say anything to anyone who eats meat. Teek hai that eating meat is not good but we should ask or tell someone anything to do with Maas."

First of all, Gursikh does not do "Nafrat" with anyone. Gursikhs hates sin and not the sinner. Eating Maas is definitely a Karma and this Karma is a negative Karma because it gives pain and suffering to the animal that is slaughtered. Eating Maas has a bad effect on the mind as well since it loses focus on Naam. Above all eatable Maas is Kutha and eating Kutha is a Kurehit.

Quote

4. "If there are Shabads that are against meat elsewhere in Gurbani, then don't they contradict this Shabad? Because Guru Jee saying that eating Maas is like eating Saag."

Guru Sahib is not saying that eating Maas is like eating Saag. Guru Sahib is stating that without divine wisdom, one cannot realize what kind of food triggers sin and what kind does not. Eating Saag too can be a sinful Karma depending on how you got this Saag.

Secondly, this Salok does not promote eating Maas and for this reason other Pankitis that condemn eating Maas don't contradict any Pankiti of this Salok.

Quote

5. "Akal Takht's Maryada allows meat eating so how can they be wrong? People taking Amrit are told by Panj that meat is okay. The Akal Takhat Maryada is a continuous Maryada from the Gurus."

Siri Akal Takhat Maryada is SGPC maryada that was set in 1900s. Its a great piece of Rehitnama but its not a continuous maryada from the Guru Sahibaan. It prohibits eating Kutha but the interpretation of Kutha is present in a footnote that has been added at a later date. Kutha actually means meat and not Musalmaani Halal meat.

Quote

6. "If Bhagat Kabeer jee says eating meat = "Sabhai Rasaatal Jaae" then what about the people who do Panj Pyaare sevaa and say meat is okay and what about the majority of people in Delhi who take Amrit and eat meat because they were told it is okay."

Bhagat Kabir jee's Baani is superior to what Punj Pyare say because different set of Punj Pyare tell different teaching but Gurbani is one and does not give different Updesh.

Quote

7. "If Gurbani is so explicit that Maas is wrong then why is there so much confusion. Who is to say who is right and who is wrong?"

Gurbani is so clear about Naam Abhyaas, then why is there so much confusion about it? This argument can't be used in favour of meat eating.

Daas,
Kulbir Singh

Thanks Veer Jaskirat Singh jeeo for posting relevant extracts from Bhai Talwara jee's book.

Kulbir Singh

The Sikhism101 is working again. Here is the relevant link: [www.sikhism101.com]
There was also an article on panthic.org clearly proving that ਕੁਠਾ (KuThaa) akhar as it appears in Gurbani means all meat, like Bhai Kulbir Singh Jee was saying, and not just Halal meat, but I cannot locate it.

Thank you Khalsa Jee.

Your efforts give replies to the points is much appreciated.

Are Bhai Joginder Singh Talwara Jee's book "Why Kill a Chicken?" (English version) or "ਤਉ ਕਿਉ ਮੁਰਗੀ ਮਾਰੈ" (Punjabi version) available anywhere in the UK?

Daas would like some copies.

Thanks

Manvir Singh

ਗੁਰੂ ਪਿਆਰੇ ਜੀਉ,

ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕਾ ਖ਼ਾਲਸਾ।
ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਫ਼ਤਿਹ॥

ਮਾਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਬਹਿਸ ਵਿਚ ਪੈਣ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਹੀ ਠੀਕ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਇਹ ਵਿਸ਼ਾ ਇਕੱਲਾ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦਾ ਹੀ ਨਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਬਲਕਿ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਚਰਚਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਮਾਸ ਦਾ ਅਹਾਰ ਮਨੁੱਖ ਵਾਸਤੇ ਕਿੰਨਾ ਹਾਨੀਕਾਰਕ ਹੈ ਹੁਣ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਉਤੇ ਚੰਗੇ ਚੰਗੇ ਸਿਆਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਥੀਸਿਸ ਲਿਖਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਹਨ। ਕਈ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਬਣ ਗਈਆ ਹਨ ਜੋ ਕਿ ਡੱਟ ਕੇ ਮਾਸ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰ ਰਹੀਆ ਹਨ। ਪਰ ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਸ ਦਾ ਅਹਾਰ ਗੁਰਮਤਿ ਵਿਚ ਤਾਂ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਵਿਵਰਜਿਤ ਹੈ ਇਸ ਕਰਕੇ ਮਾਸ ਅਹਾਰੀ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਦੋਹਰੀ ਮਾਰ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ। ਸ਼੍ਰੌਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਮਰਯਾਦਾ ਵੀ ਕੁੱਠੇ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਫ਼ਰਕ ਸਿਰਫ਼ ਇੰਨਾ ਕੂ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕੁੱਠੇ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨੀ ਤਰੀਕੇ ਵਾਲਾ ਮਾਸ ਆਖਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਗੁਰਮਤਿ ਅਨੁਸਾਰ ਮਾਸ, ਮਾਸ ਹੀ ਹੈ ਉਹ ਭਾਵੇ ਮੁਸਲਮਾਨੀ, ਈਸਾਈ, ਯਹੂਦੀ ਜਾਂ ਹਿੰਦੂ(ਝਟਕੇ) ਦੀ ਵਿਧੀ ਅਨੁਸਾਰ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ ਅੰਤ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਤਾਂ ਮਾਸ ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸੌ ਗੁਰਮਤਿ ਅਨੁਸਾਰ ਮਾਸ ਦਾ ਅਹਾਰ ਬੱਜਰ ਕੁਰਹਿਤ ਵਿਚ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਗੱਲ ਕੀ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਸਿੱਖ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਵਾਲੀ ਮਰਿਯਾਦਾ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਮੰਨਣ ਲਗ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਇਕ ਦਿਨ ਝਟਕੇ ਝੁਟਕੇ ਕਰਨਾ ਆਪੇ ਹੀ ਤਿਆਗ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਸ ਮਰਿਯਾਦਾ ਵਿਚ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਕਾ ਸਿੱਖ ਸਵਾ ਪਹਿਰ ਰਹਿੰਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਠੇ ਤੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਕੇ ਸਿਮਰਨ ਕਰੇ। ਦਾਸ ਇਹ ਗੱਲ ਨਿਸ਼ਚੇ ਨਾਲ ਆਖਦਾ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਸਿੱਖ ਇਸ ਸੁਪਰੀਮ ਰਹਿਤ ਤੇ ਪਹਿਰਾ ਦੇਣ ਲੱਗ ਪਵੇਗਾ ਉਸਦਾ ਦਾ ਮੀਟ ਖਾਣਾ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਉਹ ਰੋਟੀ ਬੇਟੀ ਦੀ ਸਾਂਝ ਵੀ ਸਿਰਫ਼ ਗੁਰਸਿੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਪਾਏਗਾ ਅਤੇ ਜਨਮ ਸਫਲਾ ਕਰੇਗਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਅੰੰਿਮ੍ਰਤ ਵੇਲੇ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਸਭ ਤੋਂ ਕਠਨ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਇਸਦੀ ਸੰਭਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਇਨਸਾਨ ਹੋਰਨਾਂ ਰਸਾਂ ਕਸਾਂ ਵਿਚ ਪੈਂਦਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਦਾਸ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਮਾਸ ਅਹਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਬਈ ਤੁਸੀ ਆਖਦੇ ਹੋ ਸ਼ੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਵਿਚ ਝਟਕਾ ਕਰਕੇ ਖਾਣ ਦੀ ਖੁੱਲ ਹੈ, ਤਾਂ ਦਾਸ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉ ਬਈ ਤੁਸੀਂ ਖੁੱਲ ਵਾਲਾ ਪਾਸਾ ਤਾਂ ਝੱਟ ਅਪਣਾ ਲਿਆ ਜੀਭ ਦੇ ਸੁਆਦ ਖਾਤਰ ਪਰ ਜਿਸ ਖਾਤਰ ਸਿੱਖੀ ਅਪਣਾਈ ਸੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਉੱਠ ਕੇ ਨਾਮ ਜਪਣਾ ਬਾਣੀ ਪੜਨਾ ਉਸ ਵੇਲੇ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜਾ ਸੱਪ ਸੁੰਘ ਜਾਂਦਾ ਓਸੇ ਹੀ ਮਰਯਾਦਾ ਦੇ ਇਕ ਜਰੂਰੀ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਲਈ ਆਪ ਜੀ ਤਿਆਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਫਿਰ ਤਾਂ ਉਹ ਗੱਲ ਹੋਈ:

ਬੁਰੇ ਕਾਮ ਕਉ ਊਠਿ ਖਲੋਇਆ ॥
ਨਾਮ ਕੀ ਬੇਲਾ ਪੈ ਪੈ ਸੋਇਆ ॥1॥ (ਪੰਨਾ 738)

ਇਸ ਤੋਂ ਇਹ ਭਾਵ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਵੀ ਮਰਯਾਦਾ ਮੰਨਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਭਾਵੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਬਣਾਈ ਹੋਵੇ ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਆਈ ਹੀ ਕਰਨੀ ਹੈ ਤਾਂ ਤੇ ਇਹ ਮਨਮਤਿ ਹੀ ਹੈ ਹੋਰ ਕੀ ਹੈ।

ਦਾਸ ਸੰਖੇਪ ਵਿਚ ਹੀ ਇਕ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨਾਲ ਹੋਈ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਇਕ ਅੰਸ਼ ਮੀਟ ਬਾਰੇ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨੇ ਚਾਹੇਗਾ। ਇਸ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਬਾਬਤ ਸ਼ਾਇਦ ਬਹੁਤੇ ਸਿੰਘ ਜਾਣੂ ਹੋਣਗੇ। ਗੁਰਪੁਰੀ ਵਾਸੀ ਭਾਈ ਕੌਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਰੈਫਰੈਂਸ ਸਰਬਲੋਹ ਬਿਬੇਕ ਬਾਰੇ ਲਿਖਦਿਆਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਸਰਬਲੋਹ ਰਹਿਤ ਬਾਰੇ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਪਰ ਜੋ ਜਾਣਕਾਰੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿਛੋਕੜ ਬਾਰੇ ਦਾਸ ਇਥੇ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਕਰਕੇ ਹੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਭਾਵੇਂ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਜਾ ਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਕਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਹੌਰ ਕਿਤੋਂ ਪਰ ਜੇਕਰ ਉਹ ਸਹੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਮਰਯਾਦਾ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੀਟ ਖਾਣਾ ਅਵੱਛ ਹੀ ਛੱਡ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਹ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਹ ਇੱਛਾ ਸੀ ਕਿ ਅੰੰਿਮ੍ਰਤ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਜਾ ਕੇ ਛਕਿਆ ਜਾਵੇ ਸੌ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਉਂ ਹੀ ਕੀਤਾ। ਜੋ ਰਹਿਤ ਮਰਯਾਦਾ ਦੱਸੀ ਗਈ ਉਸੇ ਤੇ ਪੂਰੇ ਉਤਰਨ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾਇਆ। ਅੰੰਿਮ੍ਰਤ ਵੇਲਾ ਜਿੰਨਾ ਹੋ ਸਕੇ ਕਰਨਾ, ਪੰਜ ਬਾਣੀਆ (ਸਵੇਰੇ ਸ਼ਾਮੀ) ਦਾ ਨਿਤਾਪ੍ਰਤਿ ਕਰਨੀਆਂ ਗੱਲ ਕੀ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਦ੍ਰਿੜ ਕਰਕੇ ਮੰਨ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਰਹਿਤ ਪੱਖੋਂ ਢਿੱਲ ਨਹੀ ਕਰਨੀ। ਫਿਰ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪੰਚਾ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਆਖੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਲੋੜ ਪਏ ਤਾਂ ਝਟਕਾ ਖਾ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਸੋ ਦਾਸ ਨੇ ਕਦੀ ਕਦਾਈ ਮੁਰਗਾ ਬਜ਼ਾਰੋਂ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੀ ਲਿਆਉਣਾ ਘਰ ਲਿਆ ਕੇ ਆਪ ਝਟਕਾ ਕੇ ਤਿਆਰ ਕਰਨਾ। ਚੰਗੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸਤਰਾਂ ਰਹਿਤ ਬਹਿਤ ਕਰਦਿਆ ਕਰਾਉਂਦਿਆ ਜੀਵਨ ਇਵੇਂ ਹੀ ਚੱਲਣ ਲੱਗਾ ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਕੋਈ ਰਸ ਨਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ। ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਰਨੀ ਐਸੀ ਬਣੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਅਖੰਡ ਕੀਰਤਨ ਸਮਾਗਮ ਵਿਚ ਜਾਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਬਣਿਆ ਜਦ ਕੀਰਤਨ ਪ੍ਰਵਾਹ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕੀਰਤਨ ਦਾ ਅਨੰਦ ਮਾਨਣ ਮੈਂ ਵੀ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਹੋਰਨਾਂ ਸੰਗਤਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਵੇਂ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਇਹ ਖੁੱਬ ਖੁੱਬ ਕੇ ਕੀਰਤਨ ਵਿਚ ਮਸਤ ਹਨ। ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਅਨੰਦ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ, ਮੈਂ ਵੀ ਨਿਤਾਪ੍ਰਤਿ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਨਿਤਨੇਮ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਰਹਿਤੀਆਂ ਹਾ ਪਰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਕੀਰਤਨ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ? ਗੁਰਬਾਣੀ ਤਾਂ ਸਭ ਲਈ ਇਕੋ ਜਿਹੀ ਹੀ ਹੈ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸਵਾਲ ਚਲਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਉਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਦੋ ਸਮਾਗਮ ਸ਼ਾਇਦ ਹੋਰ ਅਟੈਂਡ ਕੀਤੇ ਤੇ ਫਿਰ ਇਹ ਗਲ ਘਰ ਕਰ ਕਈ ਕਿ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਗੜਬੜੀ ਜਰੂਰ ਹੈ। ਪੰਚਾ ਦੇ ਪੇਸ਼ ਹੋ ਗਏ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਮਨਾ ਕੇ ਸਿੰਘਣੀ ਨੂੰ ਵੀ ਪੇਸ਼ੀ ਕਰਾਈ। ਜਦ ਗੁਰਮੰਤਰ ਚਲਿਆ ਪਤਾ ਲਗ ਲਿਆ ਕਿ ਕਿਥੇ ਭੁੱਲੇ ਬੈਠੇ ਸਾਂ।

ਖੈਰ ਦਾਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੰਖੇਪ ਮਾਤਰ ਇਸ ਕਰਕੇ ਹੀ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਪੰਥ ਵਿਚ ਅਜੇ ਵਿਚਰ ਰਹੇ ਹਨ ਔਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਗੱਲ ਠੀਕ ਨਾ ਵੀ ਸਮਝਣ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਬਾਬਤ ਲਿਖਿਆ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਦਾਸ ਦਾ ਮੰਤਵ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨਾਲ ਹੋਈ ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਇਕ ਤਾਂ ਦਾਸ ਦੇ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਿ ਅਗਰ ਕੋਈ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਵਾਲੀ ਮਰਯਾਦਾ ਵੀ ਇੰਂਨ ਬਿੰਂਨ ਮੰਨੇ ਤਾਂ ਵੀ ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਭਲਾ ਹੋ ਹੀ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਮਾਸ ਖਾਣੋ ਇਕ ਨਾ ਇਕ ਦਿਨ ਹਟ ਹੀ ਜਾਵੇਗਾ। ਦੂਸਰਾ ਇਹ ਕਿ ਜੋ ਕੁੱਠੇ ਵਾਲੀ ਇਸ ਢਿੱਲ ਦੀ ਬਿਨਾਂ ਤੇ ਬਹਿਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਬਹਿਸ ਵਿਚ ਪੈਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਹੀ ਆਖੋ ਕਿ ਭਾਈ ਜੇ ਤੂੰ ਖਾਣ ਵਾਲੀ ਮਰਯਾਦਾ ਤਾਂ ਮੰਨਦਾ ਹੈਂ ਕੀ ਤੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਦੀ ਮਰਯਾਦਾ ਨੂੰ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੀ ਤੂੰ ਇਸ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੇ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜਵਾਬ ਨਾਂਹ ਵਿਚ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਇਹ ਹੀ ਬੇਨਤੀ ਕਰੋ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸਨੂੰ ਸੰਭਾਲੋ ਫਿਰ ਗੱਲ ਕਰਿਉ ਕਿ ਮਾਸ ਖਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਇਸ ਕਰਕੇ ਵੀ ਦਾਸ ਆਖ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਜ ਕਲ ਮਨਚਲੇ ਕਥਾ ਵਾਚਕ ਅਤੇ ਹੋਰ ਵਿਹਲੜ ਗੁਰੂ ਘਰ ਵਿਚ ਇੰਨੇ ਕੂ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਤੌਰੀ ਫੁਲਕਾ ਹੀ ਵਿਵਾਦਿਸਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਹੀ ਚਲਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੋਇਆ ਨਾ ਪੁੱਛੇ।

ਹੁਣ ਗੱਲ ਰਹੀ ਸਾਖੀ ਦੀ ਤਾਂ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਭਾਈ ਰਣਧੀਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਸਾਖੀ ਬਾਬਤ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨਾਲ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਝਟਕਾ ਮਾਸ ਪਰਥਾਇ-ਤੱਤ ਨਿਰਣੈ ਪੁਸਤਕ ਵਿਚ। ਇਸ ਸਾਖੀ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਭੀ ਇਹ ਸਿੱਧ ਨਹੀਂ ਹੂੰਦਾ ਕਿ ਮਾਸ ਖਾਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਤਕਰੀਬਨ ਸਾਰੇ ਸਾਖੀਕਾਰਾਂ ਨੇ ਇਹ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਰਿੱਧੇ ਮਾਸ ਤੋਂ ਕਪੜਾ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਚੌਲ਼ ਰਿੱਧੇ ਨਿਕਲੇ। ਜਿਹੜੇ ਕਿ ਸਰਬੱਤ ਨੂੰ ਵਰਤਾਏ ਗਏ ਅਤੇ ਸਭਨਾਂ ਨੇ ਖਾਧੇ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਭਾਈ ਰਣਧੀਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਤਾਂ ਇਹ ਭੀ ਗੱਲ ਆਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕੀ ਮਾਸ ਚਸਕਾਲੂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਉੱਤਰ ਦੇਣਗੇ ਕਿ ਚੌਲ ਕਿਉਂ ਬਣ ਗਏ, ਅਤੇ ਜੇ ਮਾਸ ਦੇ ਚਸਕਾਲ਼ੂ ਇਹ ਆਖਣ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਸਾਖੀ ਵਿਚ ਐਂਵੇ ਹੀ ਕਿਸੇ ਜੋੜ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਜੇ ਇਹ ਗੱਲ ਚੌਲ ਨਿਕਲੇ ਵਾਲੀ ਸਾਖੀ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਜੋੜ ਦਿੱਤੀ ਲਗਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਇਹ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਮਾਸ ਰਿੱਧੇ ਵਾਲੀ ਵੀ ਸਾਖੀ ਵਿਚ ਘਸੋੜ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਬੜੀ ਹੀ ਦਲੀਲ ਪੂਰਬਕ ਗੱਲ ਲ਼ਿਖਦੇ ਹਨ। ਪੜ ਕੇ ਮਾਸ ਚਸਕਾਲ਼ੂਆ ਦੀ ਬਦਨੀਤਾਂ ਦਾ ਪਰਦਾ ਫ਼ਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੀ ਗੱਲ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਲਿਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਕਿੱਥੇ ਕੂ ਤੱਕ ਜਾਇਜ ਹੈ ਕਿ ਇਕੋ ਹੀ ਸਾਖੀ ਦੀ ਇੱਕ ਗੱਲ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਮਤਲਬ ਲਈ ਵਰਤ ਲਈ ਜਾਵੇ ਪਰ ਦੂਸਰੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਦੇਣਾ ਕਿ ਨਕਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਕਿ ਇਹ ਕਿਸੇ ਨੇ ਐਂਵੇ ਲ਼ਿਖ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਤੇ ਮਨ ਦੀ ਹੋਸ਼ੀ ਮਤ ਹੀ ਹੋਈ, ਕੋਈ ਗੁਰਮਤਿ ਦਾ ਸਿਧਾਂਤ ਤਾਂ ਨਾ ਸਿੱਧ ਹੋਇਆ। ਇਹ ਪੁਸਤਕ ਜਰੂਰ ਹੀ ਪੜਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਸਾਖੀ ਵਾਲਾ ਵਰਨਣ ਵੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਨਹੀ।

ਇਕ ਗੱਲ ਹੋਰ ਦਾਸ ਕਹਿਣੀ ਚਾਹੇਗਾ ਕਿ ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਤੋਂ ਖਿੱਝ ਕੇ ਮਿਸਟਰ ਕਾਲਾ ਅਫ਼ਗਾਲਾ ਨੇ ਅੱਡੀ ਚੋਟੀਂ ਦਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਪ੍ਰਤੀ ਦੁਬਿਧਾ ਪਾਈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕਿ ਸਿੱਖ ਸੰਗਤਾਂ ਮਾਸ ਦੀ ਖੁੱਲੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਮਿਸਟਰ ਕਾਲਾ ਅਫ਼ਗਾਲਾ ਇਹ ਗੱਲ ਬੜੀ ਹੀ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਮੰਤਵ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੀਟ ਖਾਣਾ ਜ਼ਾਇਜ ਹੈ ਉਹ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਹ ਹੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਾਸ ਖਾਣ ਜਾਂ ਨਾ ਖਾਣ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ। ਮਿਸਟਰ ਕਾਲਾ ਅਫ਼ਗਾਨਾ ਜੀ ਨੇ ਜਿਸ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਇਹ ਸਟੇਟਮੈਂਟ ਲਿਖੀ ਹੈ ਉਸਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਨਸ਼ਾ ਤਾਂ ਸਿੱਧ ਹੋ ਗਈ ਦੂਜਾ ਜੋ ਕਾਰਜ ਆਪ ਜੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹਿਆ ਕਿ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਭਾਈ ਰਣਧੀਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਰਗੇ ਤੱਤ ਕੇ ਬੇਤੇ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਝੀ ਜਿਹੀ ਚਾਲ ਚੱਲੀ ਕਿ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਭੰਬਲ ਭੂਸੇ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਸਵਾਰਥ ਸਿੱਧ ਹੋ ਸਕੇ ਪਰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਐਸੀ ਕਿਰਪਾ ਕੀਤੀ ਕਿ ਆਪ ਜੀ ਹੁਣ ਖੁਦ ਹੀ ਭੰਬਲ ਭੂਸੇ ਵਿਚ ਫ਼ਸ ਗਏ ਹਨ। ਦਾਸ ਲਿਖਣਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਪਰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਆਮ ਕਹਾਵਤ ਤੇ ਇਸਨੂੰ ਲਿਖਣ ਵਿਚ ਹਰਜ਼ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ‘ਧੋਬੀ ਦਾ ਕੁੱਤਾ ਨਾ ਘਰ ਨਾ ਘਾਟ ਦਾ’। ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਸਮੱਤ ਬਖਸ਼ਣ, ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਮਤ ਲੈਣ ਦੀ ਜਾਂਚ ਸਾਨੂੰ ਆ ਜਾਵੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਗੁਰਮਤਿ ਪ੍ਰਤੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੇ ਪੁੱਗ ਖਲੋਤੇ ਗੁਰਸਿੱਖਾ ਪ੍ਰਤੀ ਘਿਰਣਾ ਕਰਕੇ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਦਾ ਹਾਲ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਲਿਖਦਿਆਂ ਦਾਸ ਅਗਰ ਗੁਰਮਤਿ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਖਿਲ਼ਾਫ਼ ਕਹਿ ਗਿਆ ਹੋਵਾਂ ਤਾਂ ਖਿਮਾਂ ਦਾ ਜਾਚਕ ਹਾਂ ਜੀ।

ਗੁਰੂ ਚਰਨਾਂ ਦੇ ਭੌਰਿਆਂ ਦਾ ਦਾਸ,
ਜਸਜੀਤ ਸਿੰਘ

[www.sikhitothemax.com]


kuhY ksweI bkrI lwie lUx sIK mwsu proAw]
kuhai kasaaee bakaree laae loon seekh maas paroaa||
The butcher slaughters goat and its meats is salted and strung on a skewer.

his his boly kuhINdI KwDy Aik hwlu iehu hoAw]
has has bolae kuhee(n)adhee khaadhhae ak haal eihu hoaa||
Laughingly, the goat says while being killed that I have come to this condition only for grazing leaves of akk plant.

mws Kwin gil CurI dy hwlu iqnwVw kauxu AloAw]
maas khaan gal shhuree dhae haal thinaarraa koun aloaa||
But what will be the plight of those who cutting the throat with knife eat flesh (of animal).

jIBY hMdw PyiVAw Kau dMdW muhu BMin ivgoAw]
jeebhai ha(n)dhaa faerriaa kho dha(n)dhaa(n) muhu bha(n)n vigoaa||
The perverted taste of the tongue is harmful for the teeth and damages the mouth.

prqn prDn inµd kir hoie dujIBw ibsIAru BoAw]
parathan paradhhan ni(n)dh kar hoe dhujeebhaa biseear bhoaa||
The enjoyer of other’s wealth, body and slander becomes a poisonous amphisbaena.

vis AwvY gurumMq spu ingurw mnmuKu suxY n soAw]
vas aavai guruma(n)th sap niguraa manamukh sunai n soaa||
This snake is controlled by the mantra of the Guru but Manmukh, devoid of Guru, never listens to the glory of such mantra.

vyiK n clY AgY toAw ]21]
vaekh n chalai agai ttoaa ||21||
While moving ahead, he never beholds the pit before him.(21)

Another question posed by someone:

"During Guru Nanak Dev Jee and Guru Angad Dev Jee's Gurgaddi there used to be meat in the Langar. Only when Guru Amar Daas jee became Guru, did the Langar become vegetarian because Guru Amar Daas Jee was a vegetarian and thought it was wrong that not all could partake in Langar and it was rude to not eat what is given. Principle Satbir Singh states this in his book "Sikh Itihaas" and other authors claim this."

I responded that Gurbani is my Guru and not an author's take on history. A historian could be wrong but not Gurbani. But then the person responded so you only agree with authors that fit your own thinking, claiming that Principle Satbir Singh was a Panth renowned scholar.

Guru Bhallaa kare.

If anyone could offer some more chaanan (light) on this distortion of Sikh history then it would appreciated.

What
Dass also remembers reading about this in 'Sri Asth Guru Chamatkar ' by Bhai Veer Singh stating the same thing unfortunately.His reference was Suraj Parkash Granth.

What Chatrik read was very disappointing for Chatrik. Please read under the jivan of Guru Angad Dev ji under the Chapter "Guru Duarey Ghal", Book 1 .

Supposedly when Guru Amar dass ji first meet Guru Angad Dev ji. Guru ji invited his ku'rham(Baba Amar dass) for langgar.
Rice and dhal were first served. Then "mahaparshad" was being served.
Baba Amar dass told to himself,"Have never eaten meat, if I do, where does this leave my dharma?"
Baba ji thought to himself that, if this Guru is poran & antarjami(all knowing) He will tell the sevadars to not serve him "mahaparshad".Supposedly, Guru Angad Dev Sahib maharaj did tell the sevadar langgar to not offer "mahaparshad" to Baba Amar Dass ji.
Then it say that, Baba Amardass ji's faith in Sri Guru ji was affirmed and he made up his mind to fall Sri Guru ji's feet.
----------------------------------------------------------------------

After finishing reading Sri Asth Guru Chamatkar dass never picked up any of BHai Veer Singh ji's books to read.Was very disappointed ...

Chota veer

Waheguru ji ki Khalsa, Waheguru ji ki Fateh

Quote
"During Guru Nanak Dev Jee and Guru Angad Dev Jee's Gurgaddi there used to be meat in the Langar. Only when Guru Amar Daas jee became Guru, did the Langar become vegetarian because Guru Amar Daas Jee was a vegetarian and thought it was wrong that not all could partake in Langar and it was rude to not eat what is given. Principle Satbir Singh states this in his book "Sikh Itihaas" and other authors claim this."

These historians are not above than Gurbani, sometimes they made assumptions based on hearsay. See what Bhatt Satta Doom and Rai Balwand jee said about the Langar during Guru Sahib's time. These bhatts (Sikhs) were present during that time.

ਨਿਤ ਰਸੋਈ ਤੇਰੀਐ ਘਿਉ ਮੈਦਾ ਖਾਣੁ ॥ Panna 958
Every day in your Kitchen (Langer) there is food cooked to eat made with wheat and butter (ghee).

It is very clear from above quote that there was only vegetarian food to be cooked. ਮੈਦਾ (fine wheat flour) clearly shows that vegetarian ingredients were served in Langer as wheat came from vegetation. Similarly ਘਿਉ (butter) came from vegitation because if cow/buffalo eats vegitation only then it can produce milk to make butter. In light of above quote of Gurbani what other evidence a Sikh needs about Guru Sahib's Langar???

With Regards,
Daas

Chatrik jeeo,

This Daas too was disappointed to see read the Saakhi of Siri Guru Angad Dev jee that says that there was Maas in the langar of Siri Guru Angad Dev jee. This Saakhi comes from Mahakavi Santokh Singh jee and Bhai Vir Singh seems to have adopted from there without applying the Gurmat filter to it. Having said that, it is not wise to reject everything for one reason. If we start doing this, then we can't read any Gurmukh's book because other than Guru Sahib and Vaheguru, all have made mistakes.

A Gursikh is like a Hans. The beak of the hans is such that when it dips in milk, the milk and water separate. Same way, applying the beak of Bibek-Budh, a Gursikh reads books and adopts what is Gurmat.

In the early 1900s, the atmosphere was such at Panthik Mandals that meat was eaten by the overwhelming majority. The only Mahapurakh that openly wrote against eating meat and who did Parchaar that the Bajjar Kurehit is Meat and not Halal Meat was Bhai Sahib Randhir Singh jee. No other Mahapurakh spoke against meat rejecting it outright. Punj Pyaras associated with Mastuanewale Sant, and even Taksal did not call eating Maas a Bajjar Kurehit. Please refer to Gurbani Paath Darshan written by Sant Gurbachan Singh jee Bhindranwale and you find Sant jee clearly saying that "Khalsa is not Vaishno". Even though Sant jee and other Taksali Singhs did not eat meat but they did not call eating maas a Bajjar Kurehit. Same way Sant Mastuanewale never consumed meat but Punj Pyare of his Jatha too did not call meat eating a Bajjar Kurehit.

When Bhai Sahib took this stand of declaring meat eating a Bajjar Kurehit, he faced severe opposition. There were even talks of getting him pesh at Siri Akal Takhat Sahib but who could get a Brahmgyani pesh at Siri Akal Takhat Sahib? The talks remained talks and never manifested into actions.

If you understand the Panthik atmosphere of that time, you realize that what Bhai Vir Singh jee has written was quite acceptable at that time. Bhai Sahib Randhir Singh jee and for that purpose even Panch Khalsa Diwan Bhasaur took strong stand against meat and declared it a Bajjar Kurehit. Today the tide has turned and majority of Khalsa Panth does not eat meat and Puratan Maryada of not eating meat has finally been implemented.

Kulbir Singh

Sakhi of meat being served in langar of Guru Angad Dev Ji first appeared in Mehima Parkash Vaartak whose author and the year it was written are unknown though it is sure that it was written in later part of 18th century. This granth is heavily based on Mehima Parkash Kav of Saroop Das Bhalla, a descendent of Guru Amar Das Ji, with some more sakhis such as the meat one added into it. Sakhi of meat does not appear in original Mehima Parkash. Kavi Santokh Singh had mainly five sources to write his Sooraj Parkash and one of them was Vaartak Mehima Parkash. Bhai Veer Singh and Bhai Satbir Singh also copied this sakhi from the same source. I recently checked “Sada Itihaas Part 1” by Bhai Satbir Singh in which this sakhi appears and the reference of Mehima Parkash is provided with no name of the author. Bhai Satbir Singh wrote only half of the sakhi which to me means that he did not accept the other half. My opinion is that such sakhis were added deliberately to justify meat eating which became common among Sikhs after Misls took over Punjab. This is similar to adding sakhis to Guru Sahib’s name to justify cannabis, jhatka etc. Prior to 1765 evidence of Sikhs eating meat is very scarce if any. There are numerous historic events from first half of 18th century that make it clear that eating meat was not practiced by the Sikhs.

If we assume that Mehima Parkash Vaartak was written in 1780 and this is the first time the sakhi appeared in history then one cannot but doubt the authenticity of it since how did the author who was too scared to mention his name in the entire text came to know of this unknown sakhi 228 years after Guru Sahib’s Joti Jot? To say that Guru Amardas Ji stopped meat in langar is also wholly incorrect but even if we assume this is true then it goes to show that it was Guru Angad Dev Ji himself in form of Guru Amardas Ji who stopped serving or eating meat because Guru Amardas Ji was the same jot as his predecessor and had full authority to make any changes. To distinguish one Guru from another in principle is contrary to Gurmat and Guru Gobind Singh Ji calls such people fools in Dasam Granth. Although it is clear in Gurbani that meat eating is against Gurmat but it also cannot be justified based on historical evidence. Daas can write much more but this is enough. Guru Rakha

Waheguru Ji Ka Khalsa Waheguru Ji Ki Fateh

I was wondering, does the word "Mahaparshaad" always mean meat? Can't it be used as Great Parshaad (Mahaan Parshaad)?

I remember reading an article somewhere that in the book Sundri, there is a situation where Sundi smells Mahaparshaad being cooked by the Singhs. The english translator translated this as meat. The article said that Bhai Vir Singh Ji had in fact meant Great Langaar (Mahaan Parshaad) and not meat. Some people involved in Bhai Vir Singh Ji's institute in Delhi confirmed that Bhai Vir Singh Ji did not refer to Mahaparshaad as meat in Sundri.

So perhaps it can be assumed that Bhai Vir Singh Ji used Mahaparshad as a word to prasie Guru Ka Langar. Maybe this word was not referred to as meat in the past by the Panth as well?

bhul chuk maaf kario.

Bhai Bijla Singh Jee, thank you for that fantastic post. I would sincerely request that you do write more, as it may help Gursikhs to successfully argue and correct those people who twist Gurbani and Ithiaas to justifiy their actions.

Great information jeeo, Just re-read this thread after a long time!

Quote
Sevadar84
I was wondering, does the word "Mahaparshaad" always mean meat? Can't it be used as Great Parshaad (Mahaan Parshaad)?

I remember reading an article somewhere that in the book Sundri, there is a situation where Sundi smells Mahaparshaad being cooked by the Singhs. The english translator translated this as meat. The article said that Bhai Vir Singh Ji had in fact meant Great Langaar (Mahaan Parshaad) and not meat. Some people involved in Bhai Vir Singh Ji's institute in Delhi confirmed that Bhai Vir Singh Ji did not refer to Mahaparshaad as meat in Sundri.

So perhaps it can be assumed that Bhai Vir Singh Ji used Mahaparshad as a word to prasie Guru Ka Langar. Maybe this word was not referred to as meat in the past by the Panth as well?

I will take Bhai Veer Singhs's writings when it comes to meat in Sikhi with a Pinch of salt.

In Sree Asth Guru Chamatkaar, there is a ""claim"" that a Sikh of Guru Angad dev jee had a son born to him. So he planned a feast where goat meat was to be served everyone. Then there is another claim in the story of Baba AmarDaas meeting SatGuroo , whereby the narration says mahaparshad being served in Langgar of Guru Angad Dev Sahib.

Chota veer