ਇਕ ਮਾਇਆ ਦਾ ਪਰਵਾਨਾ, ਇਕ ਸਤਿਨਾਮ ਦਾ ਦੀਵਾਨਾ।

ਇਕ ਮਾਇਆ ਦਾ ਪਰਵਾਨਾ, ਇਕ ਸਤਿਨਾਮ ਦਾ ਦੀਵਾਨਾ।
ਇਕ ਉਦਿਆਨ ਵਿਚ ਭੁਲਾਨਾ, ਇਕ ਰਸ ਨਾਮ 'ਚ ਮਸਤਾਨਾ।
ਇਕ ਮਾਇਆ ਦਾ ਠਗਾਨਾ ਕਦੇ ਭੁਲਕੇ ਵੀ ਨਾਮ ਨਾ ਜਪਾਨਾ।
ਇਹ ਅਤਿ ਸੁਘੜ ਸੁਜਾਨਾ, ਸਭ ਅਵਗੁਨ ਸ਼ਬਦੀ ਜਾਲਾਨਾ।

ਪਹਿਰਣ ਦਾ ਫਰਕ

ਮਨਮੁਖ
ਇਕ ਫੈਸ਼ਨ ਦਾ ਮੁਠਿਆ ਪਾਉਂਦਾ ਨਵ ਕਪੜੇ ਬਹੁਤ ਫੈਸ਼ਨਾਨਾ।
ਇਹ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨ ਬਹੁਤ ਫੁਲੇ, ਫਿਰਦਾ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਗੁਮਾਨਾ।
ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਕਪੜੇ ਪਾਉਣ ਐਸੇ, ਕਲਿਜੁਗ ਵੀ ਦੇਖ ਸ਼ਰਮਾਨਾ।
ਨੰਗਾ ਸਰੀਰ ਦਿਖਾਵਨ ਤੇ ਸਮਝਣ ਆਪ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਬਿਊਟੀਆਨਾਂ।
ਬੇਸ਼ਰਮ ਹੋਏ ਸਭ ਨਰ ਨਾਰੀ, ਬਿਗੜ ਗਿਆ ਸਭ ਹੀ ਜ਼ਮਾਨਾ।
ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਾਬਰ ਕੋਈ ਆਵੇ ਤੇ ਕਰੇ ਸੈਦਪੁਰ ਦੀ ਯਾਦ ਤਾਜ਼ਾਨਾ।

ਗੁਰਮੁਖਿ
ਇਕ ਰੱਖੇ ਗਰੀਬੀ ਦਾਅਵਾ ਤੇ ਸਦਾ ਨੀਲ ਬਾਣਾ ਪਹਿਨਾਨਾ।
ਇਸ ਨੀਲ ਬਾਣੇ ਦਾ ਸਦਕਾ ਉਹ ਲਗੇ ਸਭ ਸ਼ਾਹਾਂ ਤੋਂ ਸ਼ਾਹਾਨਾ।
ਸਿਖ ਭੈਣਾਂ ਬਹੁਤ ਸਤੋਗੁਣੀ ਪਹਿਨਣ ਸਦਾ ਸਿੰਪਲ ਕਪੜਾਨਾ।
ਖੁਲੇ ਵਸਤਰ ਤੇ ਸਿਖੀ ਰੰਗ ਹੀ, ਨਾ ਪਹਿਨਣ ਲਾਲ ਰੰਗਾਨਾ।
ਬਾਣਾ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸ਼ਰੀਫ, ਨਾ ਦਿਸਣ ਤਨ ਦੇ ਅੰਗਾਨਾ।
ਜੋ ਦੇਖੇ ਨਰ ਨਾਰੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ, ਮੂਹੋਂ ਕਹੇ ਵਾਹ ਵਾਹ ਸੁਬਹਾਨਾ।
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਉਚੇ ਸੁਚੇ ਦੁਮਾਲੇ, ਨਾਲ ਖੰਡੇ ਚੱਕਰ ਸ਼ੀਗਾਰਾਨਾ।
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਮਰਕੱਸੇ ਲਕੀਂ ਤੇ ਹਥੀਂ ਸਫਾਜੰਗ ਜਾ ਤੇਗ਼ਾਨਾ।
ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਰਮ ਸਦਾ ਝਲਕੇ, ਨਾ ਕਦੇ ਵੇਖਣ ਰੂਪ ਬੇਗਾਨਾ।
ਕੁਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਇਛਾ ਬਣਿਆ ਰਹੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਗੁਲਾਮਾਨਾ।

ਖਾਣ ਦਾ ਫਰਕ

ਮਨਮੁਖ
ਇਕ ਜੀਭ ਦੇ ਰਸ'ਚ ਫਸਕੇ, ਕੁਹਤ ਜੀਆਂ ਜ਼ਰਾ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਨਾ।
ਅਭਖ ਦੇ ਕੁਰੱਸ ਦਾ ਮਾਰਿਆ, ਜਾਏ ਬੈਠੇ ਵਿਚ ਸ਼ਰਾਬਖਾਨਾ।
ਕੀਮਤੀ ਸਾਹ ਨਾਮ ਜਪਨ ਲਈ, ਪੱਬ ਕਲੱਬ 'ਚ ਕਰੇ ਖਰਾਬਾਨਾ।
ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਕੇ ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਕਰਦੇ ਤੀਵੀਂ ਦਾ ਕੁੱਟ ਕੁੱਟਾਨਾ।
ਐਸੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦਾ ਕੀ ਜੀਵਨ ਜੋ ਹੱਥ ਚੁਕਦੇ ਉਪਰ ਜ਼ਨਾਨਾ?
ਜੇ ਕੋਈ ਸਮਝਾਵਣ ਜਾਵੇ ਰਤਾ ਨਾ ਸਮਝਣ ਮੂਰਖ ਮੂਰਖਾਨਾ।
ਜੇ ਕੋਈ ਗੁਰੂ ਦੀ ਗੱਲ ਦਸੇ ਸਗੋਂ ਕਰਨ ਟਿੱਚਰ ਟਿੱਚਰਾਨਾ।
ਜਦੋਂ ਜਮਾਂ ਨੇ ਆਏ ਜਗਾਇਆ, ਫੇਰ ਬਹੁਤ ਪੈਣਾ ਪਛੁਤਾਨਾ।
ਉਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਬਾਤ ਨੀ ਪੁਛਣੀ, ਸੋ ਨਾ ਕਰ ਝਗੜ ਝਗੜਾਨਾ।

ਗੁਰਮੁਖਿ
ਇਕ ਗੁਰਸਿਖ ਗੁਰੂ ਸਵਾਰੇ, ਪਰਸ਼ਾਦਾ ਛਕਨ ਬਸ ਬਿਬੇਕਾਨਾ।
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਤੋਗੁਨੀ ਭੋਜਨ ਜਿਸ ਵਿਚ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਸਵਾਦਾਨਾ।
ਉਹ ਸੰਤੋਖੀ ਜੇ ਹੋਣ ਭੁਖੇ ਵੀ, ਤਾਂ ਵੀ ਜ਼ਰਾ ਨਾ ਜੀਅ ਲਲਚਾਨਾ।
ਉਹ ਕਈ ਦਿਨ ਰਹਿ ਲੈਣ ਭੁਖੇ, ਜੇ ਨਾ ਮਿਲੇ ਬਿਬੇਕ ਪਰਸ਼ਾਦਾਨਾ।
ਇਕ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਡੇ ਵਡੇਰੇ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਨਾਂ ਸੀ ਰਣਧੀਰ ਸਿੰਘਾਨਾ।
ਉਹ ਜੇਲ 'ਚ ਵੀ ਬਿਬੇਕ ਨਿਭਾ ਗਏ ਭੋਰਾ ਵੀ ਢਿਲ ਨਾ ਵਰਤਾਨਾ।
ੳਹ ਚਾਲੀ ਦਿਨ ਕੜਾਕੇ ਰਹੇ, ਜਲ ਤੱਕ ਵੀ ਨਾ ਉਹਨਾਂ ਛਕਾਨਾ।
ਐਸੇ ਪੂਰਨੇ ਉਹ ਪਾ ਗਏ ਸੂਰਮੇ, ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਹੁਣ ਪਿਛੇ ਹਟਾਨਾ?
ਸਾਡੀ ਜਾਨ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜਾਵੇ ਪਰ ਸਾਡਾ ਨਿਭ ਜਾਏ ਸਿਖੀ ਸਿਦਕਾਨਾ।
ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਾ ਮੰਗਦੇ ਸਾਨੂੰ ਦੇਵੋ ਸਿਖੀ ਮਿਹਰ-ਮਿਹਰਵਾਨਾ।
ਸਾਡਾ ਸਰੀਰ ਬੇਸ਼ਕ ਬਿਨਸ਼ੇ ਪਰ ਨਾ ਛੁਟੇ ਬਿਬੇਕ ਸਰਬਲੋਹਾਨਾ।
ਕੁਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਅਤਿ ਨਿਮਾਣਾ, ਤੂਹੀਂ ਤਾਣ ਮੇਰਾ ਬੱਡ ਭੁਜਾਨਾ।

ਇਕ ਮਾਇਆ ਦਾ ਪਰਵਾਨਾ, ਇਕ ਸਤਿਨਾਮ ਦਾ ਦੀਵਾਨਾ।
ਇਕ ਉਦਿਆਨ ਵਿਚ ਭੁਲਾਨਾ, ਇਕ ਰਸ ਨਾਮ 'ਚ ਮਸਤਾਨਾ।
ਇਕ ਮਾਇਆ ਦਾ ਠਗਾਨਾ ਕਦੇ ਭੁਲਕੇ ਵੀ ਨਾਮ ਨਾ ਜਪਾਨਾ।
ਇਹ ਅਤਿ ਸੁਘੜ ਸੁਜਾਨਾ, ਸਭ ਅਵਗੁਨ ਸ਼ਬਦੀ ਜਾਲਾਨਾ।

ਰਾਤ ਕਟਣ ਦਾ ਫਰਕ

ਮਨਮੁਖ
ਇਕ ਘਰੇ ਸ਼ਾਮੀ ਆਉਂਦੇ, ਲਾਉਂਦੇ ਟੀਵੀ ਬੈਠ ਸੋਫਾਨਾ।
ਜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਵੀ ਬੋਲਣ ਤਾਂ ਮਾਂ ਭੈਣ ਦੀ ਗਾਲ ਕਢਾਨਾ।
ਤੀਵੀਂ ਵੀ ਅਗੋਂ ਕਿਉਂ ਘਟ, ਬੋਲੇ ਸਦਾ ਕੌੜਾ ਬੋਲਾਨਾ।
ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਲੜਦੇ, ਬਚਿਆਂ ਤੇ ਪੈਂਦਾ ਬੁਰਾ ਅਸਰਾਨਾ।
ਫੇਰ ਰਿੰਨ ਕੇ ਬਕਰਾ ਮੁਰਗਾ, ਲਾਉਂਦੇ ਪੈਗ ਭਾਰੀ ਪਟਿਆਲਾਨਾ।
ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਡੱਕੇ ਹੋਏ ਫੇਰ, ਦੇਖਣ ਟੀਵੀ ਤੇ ਗੰਦੇ ਪਰੋਗਰਾਮਾ।
ਰਾਤੀਂ ਬਾਰਾਂ ਵਜੇ ਸਉਂਦੇ ਤੇ ਉਠਦੇ ਮਸਾਂ ਸਵੇਰੇ ਦਿਨ ਚੜਾਨਾ।
ਨ੍ਹਾਵਣ ਕਦੇ ਸਵੇਰ ਪਰ ਭੁਲਕੇ ਬਾਣੀ ਦਾ ਪਾਠ ਨਾ ਕਦੇ ਕਰਾਨਾ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਰਸਾਂ ਕਸਾਂ ਭੋਗਾਂ ਵਿਚ ਸਭ ਅਵਧ ਜਾਇ ਬੀਤਾਨਾ।
ਨਾਮ ਦੇ ਲਾਹੇ ਤੋਂ ਬਾਝੋਂ ਜਾਂਦਾ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਸਭ ਬਿਰਥਾਨਾ।

ਗੁਰਮੁਖਿ
ਇਕ ਘਰੇ ਸ਼ਾਮੀਂ ਆਉਂਦੇ, ਜ਼ਰਾ ਨਾ ਟਾਈਮ ਖਰਾਬ ਕਰਾਨਾ।
ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਸਭ ਜਨਾਂ ਨੂੰ, ਜਾਣ ਨ੍ਹਾਵਨ ਵਿਚ ਗੁਸਲਖਾਨਾ।
ਨ੍ਹਾਂ ਕੇ ਗੁਰਾਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਤੇ ਸੋਦਰ ਪਾਠ ਲਈ ਕਮਰਕਸਾਨਾ।
ਕਰਨ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਕੀਰਤਨ ਤੇ ਕਰਦੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਸੰਥਿਆਨਾ।
ਵਿਹਲੇ ਹੋਕੇ ਨਿਤਨੇਮ ਤੋਂ ਕਰਦੇ ਭੋਜਨ ਛਕਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮਾਨਾ।
ਥੋੜੀ ਸੈਰ ਕਰਕੇ ਤੇ ਨਾਮ ਜਪਕੇ ਸਭ ਜਨਾਂ ਨੂੰ ਫਤਹਿ ਬੁਲਾਨਾ।
ਛੇਤੀਂ ਹੀ ਸਉਂ ਜਾਵਨ ਕਿਉਂਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਚਾਹੁਣ ਉਠਾਨਾ।
ਵੱਡੇ ਤੜਕੇ ਉਠਕੇ ਕਰਦੇ ਪਿਆਰੇ ਠੰਡੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਇਸ਼ਨਾਨਾ।
ਬੁਲਾਂ 'ਚ ਨਾਮ, ਮਨ 'ਚ ਨਾਮ, ਰਸਨਾ ਤੋਂ ਵੀ ਨਾਮ ਉਚਾਰਾਨਾ।
ਨਿਤਨੇਮ ਕਰਦੇ ਇਲਾਹੀਂ ਰੰਗੀਂ, ਫੇਰ ਕਰਦੇ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਦਰਸ਼ਾਨਾ।
ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਫਿਰ ਜੁੜਕੇ ਜਪਦੇ ਨਾਮ ਗਰਾਂ ਦਾ ਬਿਗਸ ਬਿਗਸਾਨਾ।
ਨਾਮ ਜਪਕੇ ਕਰਦੇ ਰਸਿਕ ਰਸਿਕ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਅਨੰਦ ਕੀਰਤਾਨਾ।
ਅਰਦਾਸ ਕਰਕੇ ਭੋਗ ਪਾਉਂਦੇ ਤੇ ਛਕਦੇ ਦੇਗ ਦੇ ਗਫੇ ਗਹਿਰਾਨਾ।
ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਸਾਧਸੰਗਤ ਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨਿਹਾਲ ਤੋਂ ਵੀ ਨਿਹਾਲਾਨਾ।
ਕੁਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨ ਸਕਦਾ ਦੇਣਾ, ਗਰਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਇਹਸਾਨਾ।

Oct. 14, 2011